Een klein stukje Schotland

We hebben weer wifi dus tijd voor een nieuwe update. Het toevoegen van de foto's doen we later wanneer daar gelegenheid voor is.

Met onze gids Lulama aan het stuur gingen we op weg naar de volgende locatie. Na de prima weg naar Kololo kwamen we nu toch wel wat anders tegen. Met grote gaten in het asfalt was het soms handiger om even via de berm te rijden. Wat opvalt, is de sociale manier van rijden. Vrachtwagenchauffeurs minderen vaart en gaan aan de kant zodat de snellere auto's kunnen passeren. Wanneer je geen overzicht hebt vanwege de auto voor je, signaleert deze auto zelf wanneer je veilig kan inhalen. Ondanks de soms slechte wegen wordt het nooit gevaarlijk doordat iedereen elkaar de ruimte geeft. Deze vriendelijkheid vinden we overigens overal terug. Iedereen is aardig en groet elkaar.

Na een behoorlijke rit merken we dat het landschap langzaam veranderd. We gaan hoger de bergen in en dit merk je in je oren. We stoppen onderweg in het stadje Dullstroom. Waar ik dacht dat dit een combinatie was van Nederlands en Engels blijkt de stad een volledig Nederlandse naam te hebben. Het is namelijk vernoemd naar de Nederlander Dull. Er is wat vriendelijke rivaliteit met het nabijgelegen Wakkerstroom. Waarover kan je zelf wel invullen.

In Dullstroom is toevallig een muziekfestival aan de gang. Onder de klanken van Afrikaanse muziek stappen we uit om de stad te verkennen. Helaas duurt dit maar een nummer en horen we daarna alleen nog maar covers van ons bekende nummers. Het is goed uitgevoerd en vrolijk, maar we kennen de Rolling Stones wel. We hadden liever wat lokaals gehoord.

Het stadje Dullstroom heeft een uniek uiterlijk. De vrolijke huizen de muziek en de vele mensen maken het een drukke en gezellige boel. Schijnbaar staat de stad bekend om zijn wafels en pannenkoeken, maar vanwege loadshedding is er geen stroom en kunnen er geen wafels worden gemaakt tot half vier. We waren net een kwartier te vroeg. We hadden geen zin om te wachten en verkenden verder. Ook bij het passen van shirts hebben we weinig geluk. De leukste shirts zijn niet meer in mijn (Robert) maat verkrijgbaar.

Daarna ging het gelukkig beter en weten we wat leuke souvenirs te vinden. Iets verder komen we aan bij Anvil Ale house. Hier hadden ze een eigen brouwerij en moest ik toch even stoppen. Toen we aan tafel gingen zitten werden we erop gewezen dat ze om vijf uur gingen sluiten. We hadden dus nog tien minuten. We waren dus mooi op tijd! Een lekker maar snel biertje later waren we weer op weg.

Stonecutter's lodge is gelegen tussen mooie glooiende groene bergen. Toen ik aangaf dat het me zo aan Schotland deed denken, gaf de toevallig Schotse eigenaresse me groot gelijk. Het was een heerlijk rustige omgeving en bij binnenkomst vroegen we ons direct af waarom we hier maar een nacht bleven. We maakten een korte wandeling door de omgeving en werden verrast door in de naaldbomen spelende aapjes. Die hadden we hier niet verwacht.

Na even genieten van de rust bij de bergmeertjes konden we aan tafel. Terwijl we buiten nog even van een drankje genoten voor de maaltijd, ging opeens de fontein aan. Ook hier was vanwege loadshedding geen stroom en werkte alles op de generator. Niet essentiële zaken stonden daarom uit. Er was voorspeld dat er om zeven uur weerstroom zou zijn en inderdaad, klokslag zeven uur begon de fontein te sputteren. Tevens het signaal: tijd om te eten.

Na een heerlijke maaltijd hadden we een lekkere lange nacht. Het ontbijt startte namelijk pas om negen uur. In de kamer lagen rozen op de kussens en chocolaatjes in hartjesvorm er onder. Daar kwam ik echter 's ochtends pas achter, toen ik een, niet helemaal meer in hartjesvorm, chocolaatje onder mijn kussen vandaan haalde. 

Lekker uitgeslapen probeerden we nog om de waterval in de buurt te bezoeken voor het ontbijt. Deze was toch wat verder dan gedacht. In de hete ochtendzon en op deze hoogte was dit toch wat zwaarder dan voorzien. Toen ik vooruit ging om te zien hoe ver het nog was, raakten we elkaar uit het oog. Gelukkig hervonden we elkaar op tijd voor een heerlijk romantisch ontbijt aan de waterkant.

Onze trouwe chauffeur stond alweer klaar om ons naar de volgende locatie te brengen. Via de hoogste weg in Zuid Afrika keken we neer op de wolken. In Long Tom Pass bezochten we een longtom, een kanon uit de Boerenoorlog. We vonden nog wat verkoeling bij Mac Mac falls, maar niet veel later waren we de bergen uit en was het weer warm.

Op een rustige weg vroegen we ons af waar al het andere verkeer was. Niet veel later hadden we ons antwoord. Er waren werkzaamheden en de weg was afgesloten. Gelukkig was er behulpzame bewegwijzering om de omleiding aan te wijzen. Dit bestond echter alleen uit een pijl naar de berm. Na een poos naast de weg te hebben gereden mochten we gelukkig weer op het asfalt. Het was nu echter uitkijken voor potholes. Op een bepaald punt waren er gelukkig geen gaten meer in het asfalt, aangezien het asfalt op hield. Dit zandweggetje leek echter comfortabeler dan het slechte asfalt wat we daarvoor hadden.

Lulama gaf aan dat hij normaal een andere betere weg rijdt die hij al kent, maar dat we deze via de terugweg zouden nemen. Hij wou nu kijken hoe de gps ons zou leiden zodat we meer van Zuid Afrika zouden zien. Naast een mooi verhaal vonden we allemaal dit experiment geen groot succes.